PanEssay - Faculteitsblad der M.F.V. Panacea

Het gaat precies zoals men zegt. De grond verdwijnt onder je voeten, de klok staat even stil.

Elke week komen de masterstudenten ze tegen en elke week krijgen ze een andere diagnose...

Voorheen recenseerden wij boeken en films, maar laten we realistisch blijven: het meeste studieontwijkende gedrag bestaat tegenwoordig uit het bingewatchen van series.

Of je nu bruut bent wakker geschud of achteroverleunend wat vakjes hebt aangekruist, de eerste voortgangstoets van dit jaar zit erop. En om de dit-zou-ik-moeten-wetenmomenten te voorkomen, zetten we steeds een onderwerp uiteen dat zomaar eens op de volgende toets bevraagd kan worden. Deze keer is dat het tweede en laatste deel van de embryologie.

Twee cliënten, beiden hebben ze te maken met dementie, op totaal verschillende manieren. De één gaat gebukt onder grote somberheid vanwege het bewust meemaken van de achteruitgang, de ander komt vrolijk fantaserend haar laatste jaren door. Ik vertel jullie graag wat over hen, en zal proberen je het verschil te laten zien.

“Soms...”, begint ze vertwijfeld haar zin, “…merk ik dat de patiënten op het spreekuur veranderen in een nummer. Dan hebben we de ene saaie controleafspraak na de andere en hoop ik dat mijn supervisor het rijtje gewoon zo snel mogelijk afwerkt”. Haar verhaal doet me denken aan die ene keer dat ik zelf ineens patiënt werd en ik me precies zó voelde: een nummer op de lange lijst van de arts.