Coschappen in M2 zijn leuk, maar druk. Doordat er geen KTC (lees: vakantie) meer is om op adem te komen van je laatste coschap moet je nu constant door. En dat merk je op meerdere fronten.
Je kan wat minder vaak sporten dan je zou willen, het doordeweeks uitgaan zit er niet meer in en je eet niet meer zo goed en vaak als je tijdens je bachelor en M1 deed. En dat laatste zal niet beter worden als je straks arts bent. Let maar eens op tijdens je coschappen, veel artsen eten slecht: ze eten ongezond voedsel en er wordt steevast te weinig (of soms helemaal niet) gegeten. Als coassistent is het niet veel beter. Je komt zondagavond laat terug uit Groningen en natuurlijk is er geen supermarkt meer geopend. Geen ontbijt op maandag dus. Heerlijk. Heb je wel ontbijt, dan hak je dat ‘s ochtends snel naar binnen, want elke minuut die je langer in je bed kunt doorbrengen is er één.
Verder laat de kwaliteit van het eten vaak te wensen over. Waar de artsen in Frankrijk twee uur de tijd nemen om te lunchen (en daar vrolijk een flesje wijn bij opentrekken op kosten van het ziekenhuis) doen wij Nederlanders het nog steeds met die treurige bammetjescultuur. Want makkelijk. Zo ook de coassistent. Althans, veel van de coassistenten. Een snelle blik in de co-kamer toont tal van mogelijkheden: de een haalt wat uit het ziekenhuisrestaurant, hier en daar pakt iemand uit met een gezonde salade en dan zijn er nog de praktische types die de matige maaltijd van gisteravond meebrengen om de studieschuld zo laag mogelijk te houden. Maar het overgrote deel gaat nog altijd voor de klassieke bruine boterham met kaas. Gelukkig is er een manier om dit lijden te verlichten: het tosti-ijzer, de grootste uitvinding van de Westerse samenleving sinds de stoomlocomotief.
Deze beruchte veroorzaker van kinderbrandwonden maakt een verschil van dag en nacht voor de coassistent in het ziekenhuis. Het transformeert die meelijwekkende bruine boterham met fabriekskaas in een monsterlijke traktatie, uiteraard voorzien van een knapperig carcinogeen laagje wat het van een heerlijke krokante 'bite' voorziet. Mits goed verwarmd, krijgen deze paar plakken kaas een perfecte spinnbarkeit. De echte fijnproever kan natuurlijk ook nog kiezen voor een plak ham waarin het dierenleed nog te proeven is of - wanneer men maximaal bijleent - een goede plak biologisch dynamische scharrelham. Doe daar een snufje hypertensie bij en een saus naar keuze (ketchup, curry of een klodder acute hypercholesterolemie) en je hebt een geweldige lunch die jou de energie geeft om je patiënten te vertellen dat ze hoognodig gezonder moeten gaan eten…