Fletcherizing

"Nature will castigate those who don't masticate"

Auteur: Gepubliceerd op: 
Magische Diëten

Horace Fletcher (1849-1919) was geen arts of diëtist, maar een kunsthandelaar uit de VS. Toen Fletcher uiteindelijk zo dik was dat zijn ziektekostenverzekering werd geweigerd, vond hij dat het roer maar eens om moest en bedacht een eigen dieet: fletcherizing.  

De theorie: even slikken en weer doorgaan
Het geheim achter de kilo’s die Fletcher verloor? Kauw al het voedsel 32 keer, één keer voor iedere tand. Alles wat tegen die tijd vloeibaar is slik je door, door je hoofd achterover te gooien. Alles wat overblijft, is nutteloze rotzooi en wordt uitgespuugd. Zo zou je de meeste essentiële voedingsstoffen binnenkrijgen, maar de “troep” niet, wat helpt bij het afvallen. Ook vloeistoffen moeten gekauwd worden, om het goed te laten mengen met het speeksel. Vaak kauwen versterkt volgens Fletcher alle spieren in het lichaam en zou je gezonder, sneller en intelligenter maken. Wacht nog even met lachen, want deze idioot had geen ereplek in de PanEssay verdiend als hij niet verbazingwekkend veel aanhangers had. Men geloofde in die tijd blijkbaar écht alles. Fletcher was zelf ook helig overtuigd van zijn concept en verkondigde zijn dogma met de onheilspellende woorden “nature will castigate those who don’t masticate”.

De praktijk: Fletcher, The Great Masticator
In de hoogtijdagen van zijn dieethype deed Fletcher een bijzondere reeks experimenten aan Yale University, waarin hij zijn kracht en uithoudingsvermogen testte aan een stel jonge atleten. Hij was in die tijd een sterke, fitte man van in de zestig. Volgens de testresultaten versloeg Fletcher iedere atleet zonder moeite. Zonder twijfel had de man zijn kracht geheel te danken aan de vele uren die hij besteed had aan herkauwen. Dit experiment, waar of niet waar, heeft in die tijd behoorlijk bijgedragen aan de populariteit van het Fletcherizen. The great masticator, zoals hij werd genoemd, werd uitgenodigd om te spreken aan grote instituten in zijn tijd, zoals Harvard en John Hopkins, en verdiende miljoenen. Overal in Noord-Amerika kwamen groepen mensen bijeen om te fletcherizen: om te kauwen, te kauwen en nog eens te kauwen, tot hun kaken pijn deden.

"Vaak kauwen versterkt alle spieren in het lichaam en maakt je gezonder, sneller en intelligenter"
- Horace Fletcher

Werkt het?
Het zou voor velen inderdaad goed zijn langzamer te eten en beter te kauwen. Zo ben je eerder verzadigd, wat je kan helpen bij het afvallen, en heb je wellicht minder last van buikpijn.
Dit waren eigenlijk wel de enige mogelijke voordelen van deze verbijsterende larie. Op naar de kritische noot. Allereerst is extreem herkauwen nergens voor nodig. Het lichaam is prima in staat voedsel af te breken, ongeacht hoe vaak het gekauwd wordt. Bovendien hoef je niet de hersencapaciteit van een gemiddeld PanEssay-lid te hebben om je te realiseren dat je eten nodig hebt om te overleven en dat je alles dat je weer uitspuugt niet binnenkrijgt. Ook zijn er voedingsstoffen waarop je kunt kauwen tot je een ons weegt, maar die nooit vloeibaar zullen worden, zoals vezels. En dan nog het mirakel van het krachthonk. Óf onze kunsthandelaar was de hedendaagse fysiologische kennis ver voorbij, óf het is complete nonsens dat door extra vaak te kauwen de spierkracht in je armen of benen toeneemt. Alvast excuses voor de valse hoop, fanatieke sportschoolbezoekers, want voor dit fenomeen is vandaag de dag geen zinnig argument te geven.
Anno 2016 is er, behalve een groepje gefrustreerde celebraties, niemand die dit concept nog serieus neemt. Toch vind ik dat deze man een vereeuwiging in het mooiste tijdschrift van Nederland verdient, al is het om de creativiteit en het hoge gniffel-gehalte. En zeg nu zelf, hoeveel kunsthandelaren gaan met zo veel onzin de geschiedenisboeken in als The Great Masticator? Respect!