De laatste jaren worden de wachttijden tussen bachelor en master steeds langer. Toen ik twee jaar geleden aan de master begon had ik twee maanden moeten wachten. Dat valt reuze mee in vergelijking met wat het de laatste jaren is geworden: ik heb mij laten vertellen dat wachttijden nu zijn opgelopen tot een jaar of langer. Denk je nu: ‘gelukkig zit ik straks in de master, dan hoef ik niet meer te wachten?’ Think again. Je wacht nog steeds, maar op een andere manier. Tijdens je coschappen welteverstaan.
Tijdens je coschappen ben je aan het leren, dus maak je fouten. Vandaar dat je nooit zonder supervisie werkt: de arts-assistent superviseert jou en de specialist superviseert jullie beide. Hierbij kijkt de arts-assistent of specialist met je mee en controleert hij of zij of je goed hebt gehandeld. En precies daar ligt de oorzaak van het lange wachten tijdens je coschappen. Bijvoorbeeld: jij hebt een patiënt gezien op de SEH en je wilt deze overleggen met de arts-assistent. Helaas is die zelf nog even bezig met een patiënt. Dan moet je wachten. Na een kwartier is de arts-assistent beschikbaar en komt even kijken bij de patiënt. De arts-assistent weet ook niet direct wat de diagnose is, dus moet de specialist gevraagd worden om mee te kijken. Die is natuurlijk net met een patiënt bezig. Dus wachten jullie. De specialist werpt een blik op de patiënt, herhaalt wat lichamelijk onderzoek, maar weet ook niet direct wat de oorzaak is. Toch maar wat labwaarden nabepalen. Vervolgens wachten jullie met z’n drieën. Natuurlijk zou het inefficiënt zijn als drie man uit hun neuzen zitten te eten, dus gaat iedereen snel door met de volgende patiënt. Als de labwaarden dan eindelijk bekend zijn, je een werkdiagnose hebt geplakt en het beleid hebt opgesteld, mag je dit nog niet uitvoeren. Je moet het eerst voorleggen aan de arts-assistent - natuurlijk is die net bezig met een patiënt - die het daarna moet laten accorderen door de specialist. Gelukkig mag dit telefonisch. En dan heb ik zaken als onvindbare supervisoren, uitgeschakelde telefoons en de wachttijden van de radiologie nog niet eens meegerekend.
Als coassistent moet je nu eenmaal wachten
Natuurlijk is dit een beetje overdreven: als een patiënt zich presenteert met een hoog energetisch trauma, laat men hem of haar echt niet leegbloeden. Voor coassistenten is het helaas de keiharde realiteit: als coassistent moet je nu eenmaal wachten. Ja, dat is vervelend, maar vergeet niet dat er iemand is voor wie het wachten nóg langer duurt: de patiënt - en die is nog ziek ook - dat is pas vervelend! Moraal van dit verhaal: verwijs je iemand naar de SEH? Adviseer ze dan een goed boek, een spelletje of een laptop met een Netflixabonnement mee te nemen, dan hebben ze tenminste wat afleiding. Wellicht kan het wachtende medisch personeel dan ook meegenieten van de nieuwste aflevering van Stranger Things.