Robbins, Guyton, Kumar & Clark, De Jongh… Dat jij eigenlijk al veel te veel pagina’s hebt om doorheen te komen, snappen wij ook wel. Naast deze ietwat fantasieloze naslagwerken is een beetje medische fictie op zijn tijd een welkome afwisseling. Daarom heeft de PanEssay voor jou een selectie gemaakt van boeken waar je met wat interpretatievermogen zelfs nog enkele wijze lessen uit kunt halen voor je toekomstige carrière.
Wat denkt u, dokter? – Rutger Verhoeff
Vakgebied: huisartsengeneeskunde
Oorpijn, brandwonden, soa’s, Münchhausen by proxy… Zowel kwaaltjes als noodgevallen passeren de revue. Wat denkt u, dokter? is een vlot geschreven bundel waarin huisarts Verhoeff zijn meest opvallende ervaringen met patiënten deelt. Afgezien van enkele taalfouten is de schrijfstijl prima en leest lekker weg. Vooral tijdens mijn half jaar durende bachelorproject, waarin ik de normale studiestof toch wel een beetje miste, was dit een welkome terugblik op de bachelor. De beschreven problematiek is herkenbaar en de casussen vaak grappig of op een andere manier bijzonder, een parfumflesje in een anus kom je immers niet dagelijks tegen. In een paar uur had ik ‘m uit – niet per se verkeerd, maar dat maakt het dus geen boek om straks mee te nemen naar de camping in Italië. Wel een punt van kritiek is de groeiende arrogantie die ik meen te lezen in de patiëntbeschrijvingen; ik schrok soms van de kille, lichtelijk vernederende manier waarop Verhoeff over de irritatie schrijft die zijn ‘ergste’ patiënten hem wel eens bezorgen. Het is misschien des te realistischer, maar niet altijd even respectvol
When Breath Becomes Air - Paul Kalanithi
Vakgebied: oncologie, neurochirurgie
Laat ik beginnen met het volgende: dit is een van de mooist geschreven boeken die ik ooit gelezen heb. Alleen al vanwege zijn schrijfstijl is het ontzettend zonde dat Paul Kalanithi niet meer leeft; ik had graag meer werk van hem gelezen. Daarnaast is het zonde omdat hij – althans, dat is mijn beeld na het lezen van dit boek – een oprechte, wijze en scherpzinnige man was met een bijzonder accurate kijk op de geneeskunde (waaronder de mooie uitspraak “learning to judge whose lives could be saved, whose couldn’t be, and whose shouldn’t be”). Deze kijk, en hoe deze beïnvloed werd door zijn ziekte en de nabijheid van de dood (“I began to view the world through two perspectives; I was starting to see death as both doctor and patient”), deelt hij in When Breath Becomes Air. Het boek heeft alles: een reflectie op zijn opleiding, een beschrijving van de wonderen van de neurochirugie en een intieme inkijk in de emotionele gevolgen van een terminale diagnose. Boven alles is knap hoe kwetsbaar Kalanithi zich opstelt in zijn boek, door zijn ziekteproces en voorbereiding op de dood niet te romantiseren maar ervoor te kiezen om ook zijn dieptepunten en tekortkomingen te delen.
The Rosie Project - Graeme Simsion
Vakgebied: psychiatrie?
Hoewel ik dit boek al een tijdje geleden voor het eerst las, krijgt het nu pas een plek in de recensies wegens twijfels over of het wel genoeg voldoet aan het medische thema. Echter is The Rosie Project zo origineel, grappig en eigenlijk gewoon fantastisch dat het een plek in de PanEssay meer dan verdient. Het is geschreven vanuit het perspectief van Don, een microbioloog die al vanaf de eerste pagina overduidelijk autistisch blijkt te zijn. Zijn sociale gestuntel (“But why, why, why can't people just say what they mean?”) vormt goed vermaak, zonder dat dit jolig of respectloos wordt beschreven. Aangezien hij nog geen relatie heeft en daar zo onderhand wel aan toe is, besluit hij aan een zoektocht naar een partner te beginnen. Een wetenschappelijke zoektocht, wel te verstaan, waarin hij met behulp van vragenlijsten en statistiek zijn ideale vrouw probeert te selecteren. Hoe deze strategie voor hem uitpakt (spoiler: kon beter), moet je zelf maar lezen. Het vervolg, The Rosie Effect, zit iets minder goed in elkaar en is wat warrig geschreven, maar desalniettemin leuk als je net zo van het eerste deel hebt genoten als ik.