Winterperikelen

Auteur: Gepubliceerd op: 
Column

De winter is eigenlijk net zoiets als je tanden poetsen. In tandenpoetsreclames is alles wit en schoon en de mensen lachen en zijn prachtig. Tandenpoetsen lijkt een fantastische activiteit die je zelfs gezellig samen kunt ondernemen. Maar in de echte wereld is tandenpoetsen kut (toch?). Zo is het dus ook met de winter. Want laten we eerlijk wezen: de stralende gezinnetjes uit de Lidl kerstreclame wonen nooit bij jou in de straat en van alle sneeuw die er in een gemiddelde winter valt kunnen we net één natte, modderige sneeuwbal maken.

Oma vertelt en zon uit het stopcontact
Mijn oma kan er echt naar uitkijken: “het wordt weer zo lekker vroeg donker”. Nou oma, het mag dan allemaal ontzettend knus klinken, maar als we al niet depressief waren, dan worden we het op deze manier wel. De echte burger/arbeider heeft een brave kantoorbaan van negen tot vijf en een beetje student komt met een brak hoofd ook echt voor vier uur zijn bed niet uit. Maar gelukkig is tegenwoordig alles maakbaar, dus die zon hebben we allang niet meer nodig. De depressie-voorkomende warmtelamp is het nieuwe knapperende haardvuurtje. Ach, met het hele gezin een paar uur per dag naar een lichtgevend bord staren schept ook een band.

Stamppot-met-vette-worst-buik en snottebellen
De winter maakt van ons allemaal waanzinnig lelijke mormels. Het gezonde bruine huidje maakt plaats voor een doorschijnend, grijs gelaat en je lippen en handen voelen aan als schuurpapier. Dat is natuurlijk ontzettend vervelend allemaal, maar het grootste deel van de schade richten we gewoon zelf aan, beste mensen. De sportschool is door deze siberische ijswinden echt te ver fietsen en om je depressie in toom te houden moet er nu eenmaal veel gegeten worden. Gelukkig kun je dat viezige kerst-oud-en-nieuw-sinterklaas-stamppot-met-vette-worst-chocolademelk-buikje in de winter goed verbergen. Gehuld in zo’n allesbehalve lustopwekkende pluche huispak-kerstsloffen combinatie van de Primark slof je deze maanden rochelend en snotterend door. En als je dan toch aan decorumverlies lijdt, hoef je je benen en oksels natuurlijk ook zes maanden lang niet te scheren, duh.

Kerst: nep-gezelligheid en het recept voor chaos
Kerstmis is gebaseerd op twee fundamentele situaties die in de praktijk onmogelijk naast elkaar blijken te kunnen bestaan, namelijk:
1. De hele familie onder één dak, inclusief merkwaardige karaktertrekken en gecompliceerde schoonzus-achternichtsituaties.
2. Verplichte gezelligheid (in de reclames illustreren ze dus hoe dat er ongeveer uit hoort te zien).
Alleen al het organiseren van een kerstdiner kan behoorlijk gecompliceerd worden wanneer zo ongeveer de complete DSM-V aan tafel aanschuift. Combineer dit met glutenvrije nichten, zoutarme oma’s, menopauzale moeders, overspannen vaders en een zooitje recalcitrante kutpubers die alleen kip, patat en appelmoes lusten en het recept voor chaos is compleet. Met een zuur hoofd zit iedereen de zoutloze, glutenvrije appelmoes weg te spoelen met goedkope wijn terwijl over en weer passief-agressieve negeersessies aan de gang zijn tussen schoonzus en achternicht. Dan komt het onvermijdelijke moment dat moeders met een knalrood hoofd van haar halve glas wijn voorstelt om spelletjes te gaan doen. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dat er niet zo aan toe gaat als bij het Lidlgezin, waar paps en mams innig verstrengeld met zes kids en de hond op schoot rummikuppen.

Ze zeggen dan dat de mens de superieure soort is, maar op dit gebied hebben de lagere schalen van de voedselketen het toch beter begrepen. Die vreten zich gewoon voor de ellende begint zo vol dat ze pas weer uit hun suikercoma ontwaken wanneer alles achter de rug is. Ik train zelf al jaren en op een dag zal het me lukken. Tot die tijd kruip ik zo diep mogelijk weg onder mijn dekens en doe in ieder geval alsof ik er niet ben.